«Είναι δύσκολο να βρεις άλλη δουλειά σχεδόν στα 60»

Μετά τις απολύσεις του Φεβρουαρίου, η κατάσταση των 113 εργαζομένων του πρώην εργοστασίου στη βιομηχανική περιοχή του Μπάρι δεν καταγράφει κάποια ιδιαίτερη είδηση. Και γίνεται όλο και πιο δύσκολο για αυτούς να τα βγάλουν πέρα ​​στο τέλος του μήνα

Οι εβδομάδες περνούν και η διαμάχη της Baritech παραμένει ουσιαστικά σε αδιέξοδο. Μετά τις απολύσεις των 113 εργαζομένων του εργοστασίου που βρίσκεται στη βιομηχανική περιοχή, με τις επιστολές άδειας που στάλθηκαν στις αρχές Φεβρουαρίου και αμφισβητήθηκαν από τα συνδικάτα, δεν υπήρξε καμία πρόοδος και η κατάσταση φαίνεται να γέρνει εις βάρος των πρώην εργαζομένων, εν μέσω θεσμικές και επιχειρηματικές απαντήσεις που αυτή τη στιγμή δεν φτάνουν. Για αυτούς το μόνο βέβαιο αυτή τη στιγμή είναι το Naspi, δηλ. το επίδομα ανεργίας, με μέγιστη διάρκεια τους 24 μήνες, το οποίο όμως, έλεγχος επί ελέγχου, μειώνεται προοδευτικά.

Ένας πραγματικός αγώνας με τον χρόνο, λοιπόν, για όσους έχουν να αντιμετωπίσουν τα καθημερινά έξοδα και τη διαχείριση της οικογένειας, που έχουν γίνει αναμφισβήτητα περίπλοκα με την απώλεια της δουλειάς τους. Πολλές παρόμοιες ιστορίες που προέρχονται από αυτούς που για χρόνια πέρασαν τη ζωή τους στον ίδιο χώρο εργασίας ανάμεσα σε διαφορετικά ονόματα, ιδιότητες και «δέρμα», περνώντας από την πρώην Osram που παρήγαγε λαμπτήρες, μέχρι τη Baritech και τη δημιουργία εξαρτημάτων για χειρουργικές μάσκες. Τα μεγαλύτερα προβλήματα είναι για εκείνους που, παραδόξως, θα έπρεπε να μετρήσουν την εμπειρία τους, αλλά αντίθετα δεν μπορούν να βρουν μια εύκολη τοποθέτηση: «Είμαι 59 ετών – λέει στο BariToday ένας πρώην εργαζόμενος της Baritech – και έχω 35 χρόνια εμπειρίας στον τομέα. Ωστόσο, δυστυχώς, βρίσκω τις πόρτες πάντα κλειστές, όπως πολλοί άλλοι συνάδελφοι. Ίσως μια συνέντευξη με μια εταιρεία μπορεί να σου πάει καλά, αλλά μετά ελέγχουν την ηλικία σου και δεν σε καλούν. Είναι μια πολύ απογοητευτική κατάσταση».

Οι δυσκολίες να βρούμε δουλειά και να βγούμε από τη σπείρα του επιδόματος ανεργίας δεν θα ήταν οι μόνες: «Η εταιρεία –λέει ο πρώην εργαζόμενος– δεν μας έχει πληρώσει ακόμα την αποζημίωση. Δεν ξέρουμε καν αν θα το πάρουμε σε δόσεις. Όλα αυτά μας δημιουργούν οικονομικά προβλήματα και γιατί υπάρχουν και αυτοί που έχουν στεγαστικά δάνεια για να πληρώσουν ή να συντηρήσουν τα παιδιά τους στις σπουδές τους. Εξάλλου -παρατηρεί- το τελευταίο διάστημα δεν υπήρξαν προτάσεις τοποθέτησης ή άλλες που να αφορούν σε μαθήματα προσόντων. Μας κάλεσαν το Κέντρο Απασχόλησης (ΔΥΠΑ) αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει κανένα νέο. Πού είναι οι ενεργές εργασιακές πολιτικές που ανακοινώθηκαν από την Περιφερειακή Ομάδα Εργασίας (Task Force regionale);».

Ο φόβος, για τους πρώην εργαζόμενους, είναι να παραμείνουν με μια χούφτα ψίχουλα: «Ελπίζαμε -προσθέτει- να αξιοποιηθούν νέες επενδύσεις από την Περιφέρεια για την επανένταξη των εργαζομένων. Συχνά ακούμε ότι θα υπήρχαν επιχειρηματίες πρόθυμοι να πάρουν στην κατοχή τους ορισμένες παρωχημένες εταιρείες για να μεταμορφωθούν στη βιομηχανική περιοχή. Είμαστε σίγουροι για αυτό αλλά προς το παρόν δεν έχουμε καμία ανταπόκριση». Ένα αδιέξοδο στο οποίο όμως υπάρχει και η κοροϊδία όσων είχαν σχεδόν συμπληρώσει το όριο συνταξιοδότησης: «Στην περίπτωσή μου -λέει ο πρώην εργαζόμενος- δεν έμειναν πολλά χρόνια. Όπως εγώ υπάρχουν και άλλοι συνάδελφοι σε παρόμοιες συνθήκες. Φοβόμαστε ότι σε λίγα χρόνια το όριο της ηλικίας συνταξιοδότησης θα μπορούσε να αυξηθεί περαιτέρω. Μια παράδοξη κατάσταση για εμάς στην οποία δεν αναγνωρίστηκε καν το ανταποδοτικό όφελος που αφορούσε, για παράδειγμα, την έκθεση στον αμίαντο, επειδή δεν είχαμε ωριμάσει στον ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό ετών. Η ελπίδα μας είναι ότι μπορούν να εφαρμοστούν πολιτικές για την ανακούφιση της κατάστασής μας και επίσης επειδή είναι πολύπλοκο να φτάσουμε στο τέλος του εργασιακού κύκλου». Στο μεταξύ, οι φρουρές των εργαζομένων συνεχίζονται, μεταξύ της βιομηχανικής περιοχής και της Piazza Libertà στο κέντρο του Μπάρι: ένας τρόπος να μην σβήσουμε το φως προς μια ολοένα και πιο περίπλοκη διαμάχη.

Πηγή: https://www.baritoday.it/economia/baritech-vertenza-operai-naspi-storie.html