Μια αρχαία τελετουργία που μεταμορφώνει το χωριό με τις ελληνικές επιρροές σε θέατρο φωτός κάθε Αύγουστο 

Στη Βούα, το Ballu du Camiddu είναι μια εποχή προσμονής και ζάλης. Η πλατεία κρατάει την ανάσα της καθώς πέφτει το βράδυ, η μπάντα αρχίζει να χτυπάει τον ρυθμό και τα τύμπανα καλούν τους ανθρώπους από τους δρόμους του χωριού. Τότε εμφανίζεται: ένα ζώο με ψυχή από καλάμια και φωτιά που φαίνεται εύθραυστο αλλά κινείται με δύναμη, καθοδηγούμενο από αυτόν που του δίνει ζωή κρυμμένο μέσα του. Πρώτα ένας αργός ρυθμός, μετά ένα τρέξιμο, ενώ τα πρώτα χτυπήματα ανοίγουν τον χορό.

Η νύχτα μετατρέπεται σε σπίθες 
Κάποιοι βλέπουν σε αυτή την τελετουργία τη μνήμη αρχαίων εχθρών που διώχθηκαν, άλλοι βλέπουν ηχώ παραδόσεων που φτάνουν από τη θάλασσα. Το Camiddu θεωρείται ως μια υπενθύμιση της απελευθέρωσης από τις τουρκικές και σαρακηνικές επιδρομές που κατέστρεψαν την Καλαβρία για αιώνες.

Τα ρεπορτάζ μιλούν για βίαιες επιθέσεις στην Μπόβα και τα παράκτια χωριά: πυρκαγιές, λεηλασίες, ολόκληρες κοινότητες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ενδοχώρα. Το Camiddu, χτισμένο από καλάμια και φωτισμένο από φωτιά, γίνεται έτσι η μορφή του εισβολέα, ένα ξένο σώμα που εισβάλλει στη σκηνή και τελικά καταναλώνεται από τον χορό. Όταν το ζώο εκρήγνυται ανάμεσα σε πυροτεχνήματα και σπίθες, δεν είναι απλώς ένα θέαμα: είναι η ανάμνηση μιας αρχαίας απελευθέρωσης, μεταμορφωμένης σε μια τελετουργία που ακόμα και σήμερα, κάθε καλοκαίρι, αναπαριστά τη νίκη επί εκείνων που προσπάθησαν να σβήσουν αυτές τις χώρες.

Μια παράδοση που η Βούα θεωρεί αγαπητή ως ένδειξη του ανήκειν, όχι λόγω της διαμάχης για την προέλευσή της, αλλά επειδή αναγνωρίζει τον εαυτό της σε αυτές τις φλόγες. Είναι μια γλώσσα που ενώνει γενιές: τους πρεσβύτερους που διδάσκουν πώς να φτιάχνουν το ζώο, τους νέους που μαθαίνουν να το κινούν, τα παιδιά που το παρακολουθούν σαν να ήταν μαγεία.

Η μουσική υπαγορεύει τις κινήσεις, τα όργανα της δημοτικής μπάντας του Bova, ηλικίας ενός αιώνα, αλληλεπιδρούν με τα βήματα του Camiddu και η δομή αποκτά ρυθμό. Οι φωτιές εκρήγνυνται κατά μήκος του σώματος: κεφάλι, γοφοί, ώμοι, μέχρι την στροβιλιζόμενη ουρά. Κάθε λάμψη φωτός προκαλεί έναν βρυχηθμό, κάθε περιστροφή ζωντανεύει την καρδιά της πλατείας. Είναι ένα θέατρο ταυτόχρονα αρχαϊκό και σύγχρονο, φτιαγμένο από χέρια, εφευρετικότητα και ιδρώτα.

Το ημερολόγιο του Αυγούστου ξεδιπλώνεται γύρω του, με την Κοίμηση της Θεοτόκου και το Σαν Ρόκο να σηματοδοτούν ημέρες πομπών και αναπαραστάσεων μεγάλων αποστάσεων. Το U Ballu du Camiddu φτάνει ως το αποκορύφωμα της γιορτής, ένα μείγμα αφοσίωσης και θεάματος.

Το ζώο τρέχει, επαναστατεί, δαμάζεται και τελικά πεθαίνει εν μέσω χειροκροτημάτων και αγκαλιών. Ένα φινάλε που απελευθερώνει ενέργεια, σαν μια φωτεινή σφραγίδα στο καλοκαίρι της Βούας.

Όταν η τελευταία έκρηξη σβήνει, η έντονη μυρωδιά της πυρίτιδας παραμένει στον αέρα, οι πέτρες αντανακλούν ακόμα τις λάμψεις, οι φωνές που δεν σταματούν ποτέ. Εκεί η Βούα ανακαλύπτει ξανά την πιο αληθινή της εικόνα: ένα χωριό που κρατά ζωντανό έναν χορό φωτιάς ικανό να διασχίσει τους αιώνες και να μιλάει ακόμα σε όποιον το κοιτάζει σήμερα, χωρίς να χρειάζεται εξήγηση.

Πηγή:  ilreggino.it